اینجا چراغی روشن است

فکر کردن به آدمهایی که این مدت شغلشان را از دست داده اند، آن هایی که شغلشان را از دست میدهند، خانواده هایی که داغدار شده اند، کسب و کارهایی که صدمه دیده اند، فکر کردن به این شرایط قلبم را مچاله میکند. روزگار کرونایی هم خواهد گذشت. واکسنی، دارویی، چاره ای خواهند یافت. دنیا تلاش خواهد کرد زخم هایش را ترمیم کند. بعد تر فیلم ها و کتاب ها و یادواره هایی خواهد بود که دلم نمیخواهد هیچ کدام را ببینم. دوست ندارم هیچ چیزی مرا یاد این روزها بیندازد. فقط دلم میخواهد ماسک ها را برداریم، دلواپسی ها تمام شود، رفت و آمد ها و سفرها و دید و بازدید ها بحال عادی برگردد. دلم دیزنی لند شانگهای و خیابان های قشنگ شلوغش در شب، دلم بازار های گوانجو و طبیعت بی نظیر چین را میخواهد. بدون ماسک، بدون احتیاط. دلم سفر تایلند و ترکیه، دلم ایران رفتن و بغل گرفتن آدمها را میخواهد. دوست ندارم این روزها را بخاطر بسپارم.