اینجا چراغی روشن است

چطور است كه آدمها نفرت و انزجار را نمي بينند؟ گاهي فكر ميكنم اينكه از كسي بدتان بيايد قايم كردني نيست، زبان بدن، عضلات منقبض صورت، اصلاً تك تك سلول ها تهوع و انزجار را فرياد مي زنند. سطح قابل توجهي كم هوشي، خود شيفتگي و مرض لازم است كه نفهمند. شايد هم ترجيح ميدهند رويشان بالا بياوري اما ناديده گرفته نشوند. چقدر حقير، چقدر دون مايه.